Suchodolski Franciszek Kazimierz Wincenty Józef (1814–1895), uczestnik powstania listopadowego, generał austro-węgierski.
Ur. 4 III w Okuniewie (pow. warszawski), pochodził z rodziny szlacheckiej, był synem Jana (ur. 1777) i Joanny Barbary z Korzybskich (ur. 1787).
Do r. 1830 uczył się S. w gimnazjum w Warszawie. Podczas powstania listopadowego wstąpił do jednego z pułków ułanów WP, w którym awansował na chorążego. Po klęsce powstania wyemigrował do Austrii. Zaciągnął się do formacji węgierskiej (co było rzadkością wśród Polaków) i 1 XI 1832 rozpoczął służbę jako prosty żołnierz w 3. p. huzarów w Kecskemet. Awansował tam kolejno na: porucznika (1837), nadporucznika (1842) i rotmistrza II kl. (1848). W l. 1848–9 pułk opowiedział się po stronie powstania węgierskiego, natomiast S. pozostał wierny Habsburgom; służył jako oficer ordynansowy feldmarsz. ks. A. Windischgrätza. Został w r. 1849 rotmistrzem I kl., a 10 V t.r. oficerem łącznikowym armii austriackiej, przydzielonym do wojsk rosyjskich przygotowujących interwencję na Węgrzech. W tym charakterze uczestniczył latem t.r. w walkach z Węgrami rosyjskiego IV Korpusu; dowództwo rosyjskie udekorowało go Orderem Św. Włodzimierza IV kl. Po stłumieniu powstania węgierskiego wrócił S. do reorganizowanego w Opawie 3. p. huzarów. W l. 1851–7 był komendantem szkoły jazdy swojego pułku w Brzeżanach. W r. 1857 awansował na majora. Ze swym pułkiem uczestniczył w r. 1859 w wojnie z Piemontem i Francją. W r. 1860 przeniesiony został do 6. p. huzarów, a w r. 1863 do 9. p. huzarów, gdzie awansował na podpułkownika. W r. 1866, podczas wojny austriacko-pruskiej, brał udział w głównych operacjach wojskowych, m.in. walczył 3 VII t.r. w decydującej bitwie pod Sadową (Königgrätz).
W r. 1867 awansował S. na pułkownika i w r.n. został przeniesiony do 13. p. ułanów stacjonującego w Gródku, a uchodzącego za jeden z najbardziej «polskich» regimentów w armii austro-węgierskiej. Po gen. Maksymilianie Rodakowskim objął 1 XI 1871 dowództwo tego pułku; chcąc ukrócić demoralizację żołnierzy, wprowadził czasowo prawo wojenne w tej jednostce. W marcu 1874 został dowódcą 21. Brygady Kawalerii we Lwowie. Dn. 1 XI t.r. awansował S. na gen. majora wojsk austro-węgierskich; był jedynym powstańcem listopadowym, który dosłużył się w tej armii tak wysokiej rangi. W r. 1876 przeszedł w stan spoczynku i zamieszkał w Krakowie, gdzie zmarł 4 I 1895 i 7 I został pochowany na cmentarzu Rakowickim.
S. rodziny nie założył.
Baczkowski M., Pod czarno-żółtymi sztandarami. Galicja i jej mieszkańcy wobec austro-węgierskich struktur militarnych 1868–1914, Kr. 2003; Łękawski T., Polacy w austriackim 13. pułku ułanów, „Przegl. Kawalerii i Broni Pancernej” (Londyn) T. 9: 1973 nr 71 s. 545; Pizzighelli K., Geschichte des k. u. k. Ulanenregiments Nr 13 1860–1910, Złoczów 1910 s. 156–9, (fot.); Rydel J., W służbie cesarza i króla. Generałowie i admirałowie narodowości polskiej w siłach zbrojnych Austro-Węgier w latach 1868–1918, Kr. 2001; – „Czas” 1895 nr 46 (nekrolog); Kalendarz Czecha, 1896 s. 8; – B. Jag.: Klepsydry, sygn. 224649 V k. 875; Österreichisches Staatsarchiv-Kriegsarchiv w Wiedniu: Qualifikationslisten, Fasz. 2899; Paraf. św. Stanisława Kostki w Okuniewie: Liber baptisatorum, 1814.
Jan Rydel